آداب مذاکرات و تشریفات سیاسی

آداب غذا خوردن

در عرصه‌ دیپلماسی بین‌المللی هیات میزبان قبل از مذاکره مهمان را به ناهار و شام کاری دعوت می‌کند و از نحوه‌ غذا خوردن او نتیجه می‌گیرد که با چه تاکتیکی باید مذاکره کند.

دسته‌ فنجان را باید به همان سمت که بالا می‌بریم
پایین بگذاریم. یکی از آداب غذا خوردن در مراودات اجتماعی این است که وقتی کسی بر سر میز غذا مورد خطاب قرار می‌گیرد
باید دست از خوردن بکشد و به حرف‌های او گوش کند.

وعده‌های غذایی

این وعده‌ها هم تشریفات خاص خودش را دارد
صبحانه هفت صبح سرو می‌شود و معمولا یک ساعت و نیم به طول می‌انجامد. ناهار رسمی یک تا سه بعدازظهر و شام اول هفت تا ۹. شام دوم ۹ تا ۱۱ شب.

آداب نشستن سر میز مذاکره

آداب تشریفات برای هر رنگ و هر لباسی تعریفی مشخص دارد. ممکن است روسای هیات میزبان و مهمان روبه‌روی هم یا کنار هم بنشینند که هر کدام ضابطه‌ خاصی دارد. اما اگر کنار هم می‌نشینند یکی از ضوابط محکم آن از این قرار است که رئیس هیات مهمان حتما باید دست راست میزبان بنشیند.

تا زمانی که روسای دو هیات بر سر میز نشسته‌اند
هیچ‌کس بدون مجوز از رئیس خود نباید میز را ترک کند. مردان نباید کتشان را در بیاورند. هیچ‌کس نباید با تلفن همراه مشغول مکالمه باشد.

هیچ‌کس نباید مشغول خواندن کتاب و روزنامه شود. مردان نباید تلفن و دیگر ملزومات خود را روی میز بگذارند یا اینکه زنان کیف خود را از دسته‌ صندلی آویزان کنند.

کسی نباید مشغول تعمیرات زیبایی شود؛ موهای خود را شانه کند. عطسه کردن و دست‌به‌دست کردن نمک و فلفل و خلال کردن دندان هم هر کدام تشریفاتی دارد.

زبان بدن در مذاکرات

کلمات در مذاکرات ‌فقط هفت درصد پیام را منتقل می‌کنند
۳۸ درصد را آهنگ صدا و ۵۵۵ درصد را زبان بدن به نمایش درمی‌آورد. برخی از حرکات بدن به‌خصوص حرکات صورت و چشم
اگر عمدی انجام شود
می‌تواند تعبیر بی‌ادبانه‌ای داشته باشد.

اگر کسی دارد با شما صحبت می‌کند و شما نگاه‌تان را از او بگیرید به این معنی است که نمی‌خواهید حرف او را بشنوید. از سر بینی نگاه کردن نشانه تحقیر است.

در آمریکا و اروپا باید در طول گفت‌وگو دوسوم زمان را به چشم‌های طرف نگاه کنید تا باور کند که صداقت دارید.