درک مفهوم جهان وطنی با پیتزا !
همیشه فلسفه و فلسفیدن و بحث های انتزاعی و پیدا کردن شباهت ها و اختلافات قوم ها و ملل و
پیدا کردن راه های مشترک برای رسیدن به اهداف مشترک بین ملل، راه فهمیدن به این نکته نیست که ما انسان ها چقدر شبیه و محتاج به هم هستیم و چقدر می توانیم بجای جنگیدن با تقسیم منابع و ساختن لحظاتی خوش، لذت با هم بودن را با تمام تفاوت هایمان حس کنیم.
خوردن و آشامیدن کنار یکدیگر راهی است که دریابیم که چقدر شبیه هم هستیم و هم کاسه شدن و در بزمی شرکت کردن به ما نشان می دهد که چگونه همدیگر را بشناسیم و سعی در ساختن یک جو مثبت بر سر یک سفره و یا میز غذا مقدمه ای است که ما یاد بگیریم چگونه بر سر سفره خدا با همدیگر بنشینیم و روزی خود را دریافت کنیم. خوشا بحال کسانی که بزمی میسازند و فرصتی دارند افراد مختلف از ملت های مختلف را در کنار هم ملاقات کنند. و از خود بپرسند که آیا محفل ما کمکی به درک بیشتر ما از هم کرد؟! با تمام تفاوت های فکر و فرهنگی و سیاسی….
آیا میتوانیم این کار را بکنیم؟ و اگر کسی نخواست که شریک و برابر باشد چه؟…
بله اگر او نخواست که دنیا مال همه باشد و سعی در کسب لقمه و جایگاه بیشتر بود او شهروند جهان وطنی نیست.
بنازم به بزم محبت که آنجا *** گدایی به شاهی مقابل نشیند
به مطلبی در یک سایت برخوردم و دیدم که چطور جالب و واضح مفهوم جهان وطن را با پیتزا شرح داده است! مهم نیست تاریخ پیتزا به کجا بر می گردد. مهم مقبولیت کلیت آن است و تغییر جزییات ان بر اساس فرهنگ ها و طبع ها…
پیتزا یک بستر مشترک است نه یک هجمه از فرهنگی به فرهنگی. پیتزا فرصت است! پس بیایید خرابش نکنیم !
پیتزا، مفهوم لذیذِ جهان وطنی
http://6o7.hamshahrilinks.org
از ساختن نخستین چرخ و به ترنم در آوردن نخستین ساز گرفته تا ابداع چوگان و پختن یک غذای لذیذ، همه و همه چیزهایی هستند که امروز مایه مباهات ملت‌هاست و بر سر به دست آوردن این اولین‌ها با هم رقابت می‌کنند، اما در این میان استثناهایی هستند که فارغ از کشور و قومیت، تاریخ را درنوردیده‌اند و از حادثه‌ای محلی تبدیل به رویدادی جهانی شده‌اند.
شاید پیتزا را بتوان مهم‌ترین اتفاق فرهنگی- غذایی از این دست دانست. خمیری نازک با موادی روی آن که امروزه پرطرفدارترین غذای جهان است و سالانه بیش از پنج میلیارد عدد از آن فروخته می‌شود و اگر آمار پیتزاهای خانگی را هم به آن اضافه کنیم، تبدیل به عددی باورنکردنی می‌شود.
سال‌هاست که درباره خاستگاه پیتزا و نخستین قوم ابداع‌کننده این نان پر ملات بحث و جدل می‌شود، اما مهم نیست. واقعا چه اهمیتی دارد که برای اولین بار ایرانی‌ها پیتزای اولیه را با خمیر و پنیر وخرما روی سپر پختند، یونانی‌ها نانی را که امروزه پیتا نامیده می‌شود خلق کرده‌اند یا ایتالیایی‌ها این نان لذیذ و پرملات را از اجداد رومی‌خود به ارث برده‌اند؟ آنچه مهم است این است که پیتزا به هر نام و شکلی که بوده است در بخش بزرگی از تاریخ انسان، همراه و ناجی او بوده است و امروز هم بیش از هر تلقی و سلیقه‌ای در میان مردم رواج پیدا کرده است.
مهم‌ترین ویژگی این غذای دوست داشتنی، سادگی و قابلیت هماهنگی با فرهنگ غذایی میزبان بوده است، تا آنجا که به جرات می‌توان گفت پیتزا تنها غذایی است که در سراسر دنیا به اشکال مختلف و با مواد اولیه موجود پخته و خورده می‌شود و بسیاری بر این عقیده‌اند که یکی از عوامل جلوگیری از قحطی و فقر غذایی در دهه‌های اخیر بوده است.
پیتزا یک تعریف جدید از همدلی انسان‌هاست، یک نقطه مشترک و یک مفهوم جهان وطنی برای نزدیک‌تر شدن تمدن‌ها به یکدیگر. شاید روزی این پیتزا باشد که به نماد صلح تبدیل شود. راستی پیتزا مال کجاست؟
سونامی نان و پنیر: پیتزایی که ما می‌شناسیم تا پیش از جنگ جهانی دوم برای اکثر مردم دنیا یک غذای ناشناخته بود. در آمریکا مهاجران ایتالیایی‌تبار، پیتزا را با خود آورده بودند، اما مشتری اصلی آن خودشان بودند. تا آن که پس از اشغال ایتالیای فاشیستی، نیروهای متفقین با غذایی ارزان آشنا شدند که عمدتا از خمیر، پنیر و زیتون تشکیل می‌شد. بسیاری از سربازان آمریکایی پس از بازگشت به کشورشان رستوران‌های کوچکی باز کردند و پیتزا را با تغییراتی که برای عموم مردم مورد پسند باشد، عرضه کردند. در مدت زمان بسیار کوتاهی پیتزا تبدیل به محبوب‌ترین غذا شد و کار به جایی رسید که اکنون آمریکایی‌ها سالانه حدود سه میلیارد پیتزا سفارش می‌دهند. در فاصله تنها چند سال و با ظهور غول‌های رستوران زنجیره‌ای، سونامی پیتزا دنیا را در‌نوردید و این گونه بود که غذای ساده‌ای که در کوچه پس‌کوچه‌های ناپل و ونیز رهگذران تهیدست را سیر می‌کرد، تبدیل به سلطان غذاهای بین المللی شد.
پیتزا در ایران: در اوایل دهه ۴۰ شمسی، تهرانی‌ها از غذایی صحبت می‌کردند که شباهت زیادی به نان تافتون داشت و روی آن با پنیر و مخلفات پوشیده شده بود. تقریبا همه می‌دانند که پیتزا داوود و پیتزا پنتری اولین مکان‌هایی بودند که این غذای نوظهور را در اوایل دهه ۴۰ شمسی به ایرانی‌ها معرفی کردند؛ با این تفاوت که داوود با سبک و سیاق سنتی مآب مردم عادی را به سوی خود کشید و پنتری مشتریان لوکس را هدف قرار داد. تنها ظرف چند سال اپیدمی‌پیتزا سراسر کشور را فراگرفت و مردمی‌که عموما علاقه‌ای به غذاهای بیگانه نشان نمی‌دادند، تبدیل به پیتزاخورهای حرفه ای شدند. امروز پیتزا تبدیل به یکی از موفق‌ترین فعالیت‌های خدماتی کشور است و هزاران نفر در بخش‌های گوناگون این صنعت پر‌رونق مشغول بوده و کسب درآمد می‌کنند.
