ویدیوویژه های جهان وطنی
موضوعات داغ
پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست
ز طریق بندگی علی نه اگر بشر به خدا رسد (آواز: عبدالوهاب شهیدی)
در مدح حضرت علی (علیه السلام)
شاهد کل الجمال ایـــزد یکتـــا عـلیـست
پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست
معنی فرقان فروغ ملک جان فخـرجهان
شاهد ایمان شه امکان مه بطحا علیست
سر مطلق والـی حق پیشوای مـاخـــلـق
کاشف اسرار قرآن راز ما اوحی علیست
بلبـــل گویـای اســـرار گــلسـتـان وجود
سر سبحان شاه ایمان ماه او ادنی علیست
برهمه خوبان عالم قبله گاه رحمت اوست
جمله پاکان جهان را سرور ومولی علیست
در صف احزاب میر بر همه امت امام
نزد خاصان ( کان عهدالله مسئولا ) علیست
تکیه گاه وی سریر «هل اتی» در قرب دوست
زانکه درحب خدا آن فرد بی همتا علیست
بر سر از سلطان عــزت یافت تاج انما
آری ایمان را نگهبان درصف هیجا علیست
نـزد دانــا بـاطــن ( اِنّــا هَـدیناهُ السَبیل )
پیش اهل دل بهشت و کوثر وطوبی علیست
آدم ونوح وخلیل ویوسف ویعقوب وهود
صالح و شیث و شعیب وموسی وعیسی علیست
در کتاب آفــرینش سورۀ تــوحید عشق
درحساب اهل بینش عروه الوثقی علیست
آنکه بذر معرفت در مزرع دلها فشــاند
از لســان الله نــاطق منطق گویـا علیست
در لب عیسی دم جان بخش و در طور کلیم
شـعلۀ انّی انَــا الله و یَـدِ بیــضا علــیست
ازهمه خاصان حق آنکس که بنماید به صدق
امــتــثال سَبِّح اسـمِ رَبک الاعـلی علیست
در عـروج عشق و معراج نبوت همسفر
با همایون شاه سُبحانَ الذی اَسری علیست
هَل اَتی قدر و سَلونی علم و لاهوتی مقام
ملک دیـن را تاجدار لا فتی الا، علیست
صاحب ســر ولایت در گه علم نــبــی
باب سبطین رسول وهمسر زهرا علیست
کشور اَلیَـــوم اَکـمَـــلتُ لَکُم را شهریار
بر سَریر ما عَبَدتک شاه بی هـمتا علیست
معنی نور علی نور است قلب مرتضی
صورت زیبای عالم را بهیـن معنا علیست
آنکه درهفت آسمان زد پرتو مهرش علم
زان فروزان گشت خورشید و مه جوزا علیست
در ثنای شه الهـی گفت با روح الــقدس
شــاهــد کـــل جمـال ایـزد یکـتـا علیست
الهی قمشه ای
ز طریق بندگی علی نه اگر بشر به خدا رسد
به چه دل نهد؟ به که رو کند؟ به چه سو رود؟ به کجا رسد
ز خدا طلب دل مقبلی به علی ز جان متوسلی
که اگر رسد به علی دلی بعلی قسم بخدا رسد
ازلی ولایت او بود ابدی عنایت او بود
ز کف کفایت او بود بخدا هر آنچه بما رسد
بعلی اگر بری التجا چه در این سرا چه در آنسرا
همه حاجت تو شود روا همه درد تو بدوا رسد
علی ای تو یاور و یار ما اسفا بحال فکار ما
نه اگر بعقده کار ما مدد از تو عقده‌گشا رسد
نه بهر که هرکه فدا شود چو فدائی تو بجا شود
که هر آنکه در تو فنا شود ز چنین فنا به بقا رسد
بود ای مربی جان و دل ز تو خیمه گر چه در آب و گل
تویی آنکه فیض تو متصل بفرشتگان سما رسد
دو جهان رهین عنایتت ره حق طریق هدایتت
همه را بخوان ولایتت ز خدا هماره صلا رسد
به غدیر خم چو بامر هوبستودت احمد نیک‌خو
بجهانیان زندای او همه لحظه لحظه ندا رسد
زرخت که نور خدا از آن بود ای ولی خدا عیان
بدل و بدیدهٔ عاشقان همه لمعه لمعه ضیا رسد
به مؤآلف تو مقر جنان بمخالف تو سقر مکان
بتو نیک و بدشود امتحان ز تو خیر و شر بجزا رسد
چو منی کجا و ثنای تو که تو را ستوده خدای تو
چه بیان کنم بسزای تو که تو را بحد ثنا رسد
مگر از زبونی خود زبان بگشایم ایشه انس و جان
که کند ز محنت خود بیان بحضور شه چو گدا رسد
تو شهی و بنده گدای تو سروجان من بفدای تو
چه شود ز برک و نوای تو دل بینوا به نوا رسد
دل من که غنچه صفت شها شده خون سزد چو گل از صبا
ز نسیم لطف تو ذوالعطا بکمال لطف و صفا رسد
تو بحق ز هرچه مقدمی بقضا تو آمر و حاکمی
ز تو بینم آنچه بمن همی ز قدر رود ز قضا رسد
به صغیر خسته لقای تو بود انتهای عطای تو
چو به قائلین ثنای تو ز در تو اجر و عطا رسد
