حکومت داری مطلوب
موضوعات داغ

امام علی ع و نان، مسکن و رفاه مردم

در کوفه همه زندگی مناسب دارند: صاحبان پایین ترین شغل ها هم نان گندم می خورند، خانه و سرپناه دارند، و از آب گوارا (فرات) می نوشند.

امام علی ع بعد از چهار سال از خلافت و حکومتداری:

 

«مَا أَصْبَحَ‏ بِالْکُوفَهِ أَحَدٌ إِلَّا نَاعِماً إِنَّ أَدْنَاهُمْ مَنْزِلَهً لَیَأْکُلُ الْبُرَّ وَ یَجْلِسُ فِی الظِّلِّ وَ یَشْرَبُ مِنْ مَاءِ الْفُرَات‏»؛ بحارالانوار، ج۴۰، ص۳۲۷.

در کوفه همه زندگی مناسب دارند: صاحبان پایین ترین شغل ها هم نان گندم می خورند، خانه و سرپناه دارند، و از آب گوارا (فرات) می نوشند.

امام علی

امیرالمومنین علیه السلام، با شعار آغاز نکرد، با عمل آغازید. رفتارهای او ژست تبلیغاتی نبود، هویت و حقیقت اعتقادی بود. رفتار حاکمان و قضاوت مردمان، آئینه و برونداد دوره ی حکومتی آنهاست نه گفتار و شعارشان.

اگر به گفتارها و سخنان، ارزیابی ها و داوری ها صورت می گرفت، همگان همیشه برترین بودند و کارآمدترین؛ به تعبیر سعدی «همه کس عقل خود به کمال نُماید و فرزند به جمال».

امیرالمومنین (علیه السلام)  در دوران حکومتش، در شهر می گشت. دوستان و یاران و بازوان اجرایی و حکومتی امام هم همراهش بودند.

امام (علیه السلام)  پیرمرد نابینایی را دید که گدایی می کرد.

امام به اطرافیانش فرمود: این چیست؟

گفتند: پیرمردی مسیحی است.

فرمود: چه می گویید، آن هنگام که شاداب و جوان بود، تا توانستید از او کار کشیدید تا فرتوت شد و ناتوان. وقتی از کار افتاد رهایش کردید و به تکدی مبتلایش کردید؟ از بیت المال مسلمانان به او بدهید و تامینش کنید.

در متن کلام امام دقت کنید.

چرا امام (علیه السلام)  به جای ترکیب «مَن هذا»، «ما هذا» را به کار می برد؟

می دانیم آنجا که بخواهیم درباره ی آدمیان سخنی بگوییم و پرسشی طرح کنیم، از «من= کسی، چه کسی» استفاده می کنیم و برای غیر آدمیان از «ما= چیزی، چه چیزی». چرا امام به جای این کیست؟ می پرسد: این چیست؟

نکته اینجاست که امام از کیستی این فرد نپرسید، که بگویند، نصرانی است یا مسلمان است، بلکه از چیستی این عمل پرسید. این دیگر چیست؟ این چه کاریست؟ ما در کوفه فقیر و گدا نداریم و نباید داشته باشیم، پس این چیست؟

در فرهنگ علوی،حکومت عادل آن است که تمام کسانی که در ذیل و ظلّ آن زندگی می کنند، آسوده باشند و در نهایت امنیت جانی و روانی قرار داشته باشند، مسلمان باشند یا نباشند.

و همو فرمود: (در جکومت واقعی اسلامی) در میان جامعه و مردم، خانواری بی هزینه نمی مانَد و بر مسلمان و غیرمسلمان ستم نمی رود.

امام باقر (علیه السلام) :

«أَبْطَلَ‏ مَا کَانَ‏ فِی‏ الْجَاهِلِیَّهِ وَ اسْتَقْبَلَ النَّاسَ بِالْعَدْلِ وَ کَذَلِکَ الْقَائِمُ إِذَا قَامَ یُبْطِلُ مَا کَانَ فِی الْهُدْنَهِ مِمَّا کَانَ فِی أَیْدِی النَّاسِ وَ یَسْتَقْبِلُ بِهِمُ الْعَدْلَ.»؛ التهذیب، ج۶، ص۱۵۴- وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۷۷.

پس از نقل این قول فرمود:

مهدی (علیه السلام)  نیز چنین است، جاهلیت باقی مانده در میان مردمان را برمی چیند و عدل را بر جان و رویشان می پاشاند.

پس دو نوع جاهلیت داریم و دو نوع ابطال جاهلیت. جاهلیت قبل اسلام و ابطال آن با شیوه ی نبوی؛ و جاهلیت پاپیونیِ مدرن و پایانش با ظهور و تمدن مهدوی.

چنانکه می بیند در این روایت شریف، باز هم سخن از  «الناس» می رود و نه «مسلمین». امام مهدی (علیه السلام)  عدل را برای انسان ها به ارمغان می آورد.

 

https://ahlolbait.com/article/8617

نمایش بیشتر

سید محسن مدنی بجستانی

مهندس برق قدرت - فوق لیسانس علوم سیاسی

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا