دموکراسی و لیبرالیسم

۰ 193 زمان مطالعه یک دقیقه

دموکراسی پیچیده است

از جنگ جهانی دوم، به‌جز بنیادگرایان همه سیاستمداران مجبور شده‌اند کشور خود را دموکراتیک توصیف کنند و مهم نیست چه میزان استبدادی باشند . دموکراسی به معنای حکومت مردم است. یک جامعه لیبرال که همه بزرگسالان دارای حق رای باشند شرط ضروری دموکراسی است. اما ممکن است استدلال شود که برای موفقیت یک دموکراسی باید نابرابری تعدیل شود تا بتوان تعارض منافع را از طریق توافق و مذاکره خاتمه داد.

مناسب است رابطه میان دموکراسی و لیبرالیسم را بررسی کنیم، زیرا به لحاظ تاریخی لیبرال‌ها مخالف دموکراسی بودند به این دلیل که دموکراسی نظامی بود که مستمندان را حمایت و بازار را تخریب می‌کرد. بهتر است بنانگذاران ایالات متحده امریکا بجای دموکرات، جمهوری‌خواهان لیبرال معرفی شوند و نیز هر چند توکویل اثر کلاسیک خود را دموکراسی در امریکا نامید، اما این کتاب بجای فرهنگ دموکراتیک، تحلیلی از فرهنگ لیبرال بود.

محافظه‌کاران علاقه داشتند رقبای لیبرال خویش را انگ دموکرات بزنند، به دلیل آنکه اصول لیبرالی، معنای برابری‌طلبی داشت. تا آن وقت، لیبرال‌های اولیه مالکیت را بجای حقوق سیاسی عمومی حمایت می‌کردند و فقط در اواسط قرن نوزدهم بود که لیبرال‌هایی مانند جیمز میل و بنتام حمایت محتاطانه از حق رأی عمومی را آغاز کردند.
هرچند لیبرال‌های جدید مانند هابهاوز [جان هابهلاوز، سیاستمدار انگلیسی قرن نوزدهم] حامیان دموکراسی به‌نظر می‌رسیدند، آنها برای حمایت از امپریالیسم تقلا کردند و خواهان مجلس قانون‌گذاری کنترل شده بودند. بحث مطلوب لیبرالی علیه دموکراسی این است که نظام به «استبداد اکثریت» منجر می‌شود و حتی بعد از جنگ جهانی دوم، برخی از نظریه‌پردازان سیاسی به‌دلیل نگرانی از تمایلات استبدادی «توده مردم» از مشارکت عمومی پایین حمایت کردند.

این مشکلات به دلیل اینکه دموکراسی به‌عنوان شکلی از دولت نگریسته می‌شود بوجود می‌آید، درحالی‌که می‌توان استدلال کرد که میان مفهوم دموکراسی به‌عنوان خودحکومتی و نهادی که که مدعی انحصار اجبار مشروع در قلمرو خاص است، تنش وجود دارد. امروزه برخی استدلال می‌کنند که دموکراسی مفهومی جهانی است و نهادهای بین‌المللی باید آن را بپذیرند.[۱]